Wierszyk

Przyjaciółka zaimponowała mi sposobem wyładowania złości i frustracji na mężu... Otóż zamiast rozpętać bezskuteczną awanturę, która przeważnie jest monologiem z naszej - żon strony, przelała żale na papier i powstał ciekawy wierszyk. Podziwiam i zazdroszczę poczucia humoru w takiej sytuacji, myślę, że każda z nas przeczyta w nim coś o sobie ;-)

"Wiersz o żonie"

Oj, jaka ta żona nudna,

Kiedyś była taka cudna…

I zabawna i frywolna

Teraz za to jest namolna

Ciągle chce, abym coś zrobił

Tak, jakbym się przysposobił

Przez te lata jej ględzenia

Do przezwyciężenia lenia.

Ja mam inne priorytety

I  nie zmienię się niestety.

Lubię wyżyć się sportowo,

No i przy TV – duchowo.

Zamiast patrzeć po raz trzeci

Jak ten sam film w TV leci,

Ona za to książki czyta

Taka nudna z niej kobita.

Winna  adorować męża,

A ta w  fitness się odpręża

Tam wylewa siódme poty

Zamiast wziąć się do roboty.

A jak przyjdzie już do domu,

pranie wstawi, coś posprząta

i zakłóca moją przestrzeń,

wkurza mnie, jak się tak krząta.

Gdy w końcu nie wytrzymuję,

Za porządek ją strofuję,

To mi głupio odpowiada:

Samo się nie poukłada.

No i jeszcze imputuje

Że jej już nie adoruję

W końcu to jest rola żony

By mąż czuł się doceniony.

Na dodatek, drodzy Państwo

Nie obchodzi jej pijaństwo.

Parę drinków – i wystarczy,

To już chyba uwiąd starczy.

Ja tymczasem nawet lubię,

Kiedy mi zaszumi w czubie

I od żony oczekuję,

Że się do mnie dopasuje.

I wypije taką dawkę,

Żeby mieć pijacką czkawkę

Potem żonie głowa pęka,

Ale to  nie moja męka

A, gdy żona się upije

Wtedy pręży się i wije

I wygina na kształt węża,

Żeby zadowolić męża.

Taka przecież rola żony

- mąż ma być zadowolony.

Jeśli nie, to nudna żona

Zawsze może być zmieniona.

Sam sobie będzie winna,

Wszak postarać się powinna.

I za siebie i za męża

By się mąż nie nadwyrężał.